Ном Мич шүтэх цаг

Энэ романы зохиомж онцгой сонин. Ер нь Япон-Монголын үе үеийн харьцааг домог зүйн сэтгэлгээгээр баяжуулж цагийн хэлхээнд сүлжиж хийсэн бүтээл гэхэд болно. Өдрөө хүлээж хэвтсэн Хорлоо эмгэн телевизээр сумо үзэж суугаад гэнэт эдгэлээ гэвэл та итгэх үү! Итгэхээр бичжээ. Наян настай эмгэн Асашёрюү ч юм уу, Хакухог хараад эдгэсэн гэвэл худал. Харин Гёжийн цаад тал сууж буй нэгэн үзэгч өвгөнийг хараад, - Мөн байна... гэж шивнэснээр бид 1945 онд очно. Олзны Япон цэргүүдийн хувь заяа, тэр дунд зохиол бичихийн өвчинд эргэлтгүй олзлогдсон Ясунарийг бид олж харна. Дайсанд олзлогдсон Япон цэргүүд гуниж, харуусаж, гутардаг байтал Ясунари баярлах нь халаг бөлгөө. Учир гэвэл сал баглаж, ус дагуулан хөвүүлэх олзны цэргүүдэд цай чанаж, мантуу жигнэж, цагаан будаа агшааж өгдөг өвгөн хуягийн өнчин Хорлоод дурласан гэвэл худлаа. Харин монгол орон, монгол хүмүүс "эхлэн бичигч" авьяаст хөвүүнд гойд таалагдаж, - Мөн байна... гэж өгүүлсэнээр бид 1280-аад оны үеийн амьдралд өөрийн эрхгүй татагдаж орно. Олзны эрийн сэтгэлдээ бясалгаж, ухаандаа ургуулж яваа зохиол нь далайн оронд очсон монгол элч Тусачу-гийн тухай ном санж. Монголын таван элчийн цаазлагдсан газар, дурсгалын сүм, илд буухын өмнө Тусачу-гийн хэлсэн таван мөрт шүлэг сэлт Ясунаригийн нутагт байдаг юм санж. Нутгаа санах бүр түүний зохиол сэтгэлд нь урган амилж, өөрийн сурсан цөөн үгээр Хорлоод ярьж өгөхөд хүрдэг байж. Гэтэл тэрхүү олзны цэрэг амьд мэндээр барахгүй сумо үзээд, монгол бөхчүүдэд алга ташиж баяр хүргээд сууж байдаг гэнэ.