Өчигдөр уулзъя Бүрлээчийн монолог Г.Аюурзана

Эх минь байж тун магадгүй тэр жаахан эмгэн биедээ байшгүй чанга дуугаар, өөртөө багташгүй ухаантай хурц үгс хашгирсан тэр өдөр л миний дотор эмэгтэй хүний тухай асар гүн хүндэтгэл бишрэл суусан юм даа. Миний эх бодож төсөөлж явсан шиг минь тийм ч дорой буурай амьтан биш, сүрхий сийрүү ухаантай, надаас хол дээр яриа хөөрөөтэй хүн байжээ гэдгийг тэгж л таньсан юм. Надад хэрэв жаахан ч гэсэн зориг цөс заяасан бол, тэр нь чухамдаа эхээс минь л иржээ гэдгийг ч ойлгосон юм. Эмэгтэй хүн наанаа сул ч, цаанаа биднээс илүү чанга, дотоод хүч нь эрчүүлээс хол илүү юм байна гэдгийг тэгэхэд л мэдсэн юм. Тэнд цугласан олон намайг харсаар байгаад л буудуулчих байв. Гэтэл тэр жаахан эмгэн л ганцаархнаа амь насыг минь өмгөөлж, тэгэхдээ бүр төрийн нэрээр зэвсэг агсчихаад ханхалзаж яваа бардам дээрэлхүү байцаагчийг ч даваад гарч чадсан юм даа. Эр хүн хорвоог сайн ч болгож, муу ч болгож чадна. Гэхдээ зөвхөн гартаа барьсан буу сэлэм, ташуур шийдэм, эсвэл хууль цаазын хүчээр л. Харин эм хүн ямар ч зэвсэг барилгүйгээр, хорвоог сайтгая гэвэл гойдын сайхан диваажин болгож, муутгая гэвэл бүр там болгож ч чадахаар шидтэй билээ. Үүнийг би амьдралын минь туршид тохиолдсон олон учралаар өөртөө баталж мэдсэн ч, ийм ухаарлын үр хөврөл тэр өдөр л дотор минь анх суусан юм даа. Заримдаа надад эм хүн бол ерөөсөө хүн биш, ойлгомжгүй, өөр төрлийн, гэхдээ биднээс хавьгүй дээд төрлийн амьтан юм шиг санагддаг...